De wereld is onvergelijkbaar verbeterd in de afgelopen decennia. Armoede en honger zijn bijna verdwenen, grondstoffen zijn goedkoper, de aarde wordt groener, oorlog is een uitzondering, steeds minder mensen sterven door natuurrampen. Zo was de status althans toen Bailey en Tupy hun boek publiceerden, ruim voor het uitbreken van de Oekraïne crisis begin 2022.
Nieuws is doorgaans slecht nieuws. Een kind in een waterput, een ontploffing in een fabriek, een lek in een olietanker, een overstroming. Het domineert traditionele media en social media. Het zijn instantane gebeurtenissen met een directe impact. En dus nieuws. Nieuws is vaak een ‘doom and gloom’ gebeurtenis. Apocalyptische voorspellingen over terrorisme, het financiële stelsel of klimaat krijgen veel ‘clicks’. De nieuwsindustrie leeft ervan. Partijen met belangen profiteren ervan. Opiniepeilingen laten zien dat de meeste hoogopgeleide mensen geloven dat de staat van de wereld achteruit gaat. Bailey en Tupy noemen de ‘availability bias’ als mogelijk bijdrage voor de ‘bias’ naar negatief nieuws. Maar ook de observatie dat voortuitgang leidt tot nieuwe aandacht voor het volgende probleem. “Tijdens vooruitgang worden we steeds kritischer, en zien we meer problemen opdoemen. Vooruitgang maskeert zichzelf”. Daarnaast is vooruitgang langzaam en niet instantaan, en daarmee geen ‘nieuwsevent’.
Wordt de wereld ook daadwerkelijk slechter? Bailey en Tupy presenteren een ander beeld. “De donkere vooruitzichten voor de mensheid en de aarde zijn in grote mate onjuist”. En dit is een probleem.
Want er zijn wel degelijk problemen, en zaken kunnen en moeten beter. “Je kunt de problemen in de wereld niet oplossen als je niet precies weet wat er gebeurd”. Dit is waar Bailey en Tupy op in zetten. Het boek presenteert een reeks aan feiten, met verifieerbare data (veelal beschikbaar via humanprogress.org), vervat in een ‘koffietafel-boek” met overzichtelijke visualisaties in korte hoofdstukken. Het geheel is een narratief van continue en snelle voortuitgang, in lijn met het werk van onder andere Matt Ridley, Bjorn Lomborg en Michael Shellenberger.
Bailey en Tupy schetsen een veelvoud aan trends. Sommige verrassender dan andere. De stijging van de welvaart, de daling van armoede en honger, de stijging van vrede springen in het oog. Maar ook de toename van de bebossing van de wereld, de stijging van het wereldwijde IQ, de daling van racisme zijn feiten die contrair aanvoelen. Opvallend is ook de trend van nieuwe technologie: Waar een koelkast in 1968 nog 128 uren arbeid kostte is dit in 2018 nog 23 uur. Waar in 1971 maar 43% van alle (VS) huishoudens een kleurentelevisie hadden, stond in 2005 in 97,4% van alle arme(!) huishoudens in de VS een kleurentelevisie.
De feiten en de presentatie in het boek zijn hoopvol en voeden optimisme. De wereld is beter dan vroeger, op vrijwel alle maatstaven. En de vooruitzichten zijn positief. Dat is een optimistische en hoopvolle boodschap in een tijd waar de coronapandemie en de Oekraïne crisis tot een terugslag hebben geleid. Is dit een tijdelijke terugslag of een trendbreuk? De toekomst zal het uitwijzen. Bailey en Tupy schetsen een beeld van veerkracht en lange termijn robuustheid. Hoopvol, constructief en realistisch.
in VBA Journaal door Review door Tjitsger Hulshoff, (Delegated) CIO, Fiduciary Manager bij APG Asset Management